Aleksandra Wachowiak

Odprawiłam rekolekcje…

Pierwsze spotkanie

Było to późną jesienią 1945 roku. Byłam w domu sama z tatą, który leżał chory. Usłyszałam dzwonek do drzwi i gdy według wskazań rodziców zapytałam: Kto tam? – usłyszałam: Ksiądz. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam wysokiego, uśmiechniętego księdza. Wszedł do mieszkania, do pokoju, w którym leżał nasz tata. Usiadł przy chorym, porozmawiał. Był przyjacielski, zainteresowany naszą rodziną. Prawdopodobnie o chorym parafianinie dowiedział się od pań z parafii, które nieco wcześniej, zbierały ofiary na „Gwiazdkę dla biednych”. Ksiądz przychodził co miesiąc, aby wyspowiadać ojca i przynieść Komunię świętą. W jednym dniu po południu słuchał spowiedzi chorego, a następnego dnia rano przychodził z Panem Jezusem. Zawsze pieszo. Towarzyszył mu ministrant z dzwonkiem.

W kwietniu 1947 roku stan taty pogorszył się i wiadomo było, że zbliża się koniec… Tata życzył sobie, by przyszedł ks. Woźny. Przyszedł kilka dni przed jego śmiercią, udzielił sakramentów i po podaniu Komunii św. ukląkł przy łóżku chorego na obydwa kolana i głośno modlił się.

Różne wspomnienia z pierwszego okresu życia parafii

Początkowo liturgia sprawowana była w kaplicy na terenie ewangelickiego cmentarza p.w. św. Pawła przy ul. Grunwaldzkiej 48. Ze względu na rozległy obszar parafii i potrzebę wiernych, jedną Mszę św. ks. Woźny odprawiał w przedszkolu przy ul. Palacza. Dojeżdżał tam na rowerze, który mu pewnego dnia skradziono. Wtedy powiedział: Widocznie Pan Bóg uznał, że nie jest mi potrzebny…

Dobrze pamiętam jak na początku życia parafii zaczęła działalność Krucjata Eucharystyczna. W dniu 10 czerwca 1946 roku, w 13-tą rocznicę święceń kapłańskich ks. Aleksandra Woźnego, odbyło się uroczyste przyjęcie do grona rycerek. Podczas przyjęcia połączonego z herbatką i plackiem. Ks. Aleksander był bardzo radosny a nawet powiedział: Tu nigdy nie było tak wesoło.

W 50-tą rocznicę swoich święceń kapłańskich, ks. Aleksander Woźny spotkał się z grupą członkiń dawnej Krucjaty. Każdej z obecnych podarował swoją fotografię z Ojcem św. Janem Pawłem II. W pewnym momencie powiedział: Ja was coraz bardziej kocham. Ucieszył się też pokazanym obrazkiem, który podpisał w 1946 roku, a więc 37 lat wcześniej. Był to obrazek, który wtedy otrzymała każda rycerka.

Przez pierwsze lata ks. Proboszcz odwiedzał swoich parafian w ramach „kolędy”, nieomal przez cały rok. Te odwiedziny nazywał duszpasterskimi. Chciał poznać jak najprędzej wszystkich. Zawsze przed rozpoczęciem wizyt kolędowych ogłaszał z ambony, że księża z tej okazji nie zbierają żadnych ofiar. Jeżeli ktoś chciał złożyć ofiarę mówił: Proszę wrzucić do skarbony w kościele.

Ksiądz Aleksander Woźny wielką troską otaczał biedne rodziny, szczególnie dzieci. W związku z tym, w przedsionku kościoła umieścił specjalną skarbonę z napisem: „Zamiast na wódkę – na mleko dla dzieci”. Ksiądz był zwolennikiem picia mleka i mówił, że przetrwał obóz koncentracyjny, bo przed wojną pił mleko na śniadanie.

Wspomniał pewnego parafianina, który sprawiał mu wiele przykrości i kłopotów. Myślał, by się za niego modlić, ale czasem – jak powiedział – człowiek się pomodli, potem zapomina, więc postanowił w intencji tego człowieka nie jeść czekolady. Po pewnym czasie ów parafianin radykalnie się zmienił.

Ksiądz Aleksander opowiadał kiedyś o pewnej zakonnicy, przebywającej na Śląsku, która przeżywając trudności szukała jego rady. Przełożona nie zgodziła się na wyjazd do Poznania. Powiedziała: Do ks. Woźnego – nie, może siostra pojechać do Częstochowy. Siostra pojechała do Częstochowy i tam „niespodzianie” spotkała ks. Woźnego. Kiedy opowiadał o tym zdarzeniu, widać było, jak bardzo to spotkanie przeżył.

Ksiądz Aleksander Woźny zawsze wiedział, kiedy jest potrzebna jego posługa w konfesjonale, stąd też o różnych porach dnia zjawiał się w kościele, by pełnić rolę szafarza Bożego Miłosierdzia. Był kapłanem charyzmatycznym.

Kiedy po otrzymaniu święceń kapłańskich został skierowany do pracy w parafii św. Stanisława Kostki, prosił dzieci, które spowiadał, by za niego się modliły. Myślę, że właśnie te dzieci uprosiły dla parafii „Świętego Proboszcza”.

W 1950 roku władze komunistyczne aresztowały ks. Proboszcza. Na czas jego nieobecności parafią zarządzał ks. Gerard Mizgalski, który wprowadził przed kazaniem śpiew: „Przybądź Duchu Stworzycielu”. Po latach ks. Aleksander wspomniał jak bardzo wzruszył się, kiedy po powrocie z więzienia, po odczytaniu Ewangelii, parafianie upadli na kolana i modlili się śpiewem do Ducha Świętego.

Inne wspomnienia

Kiedyś w rozmowie chcąc uzmysłowić wielkość cierpień czyśćcowych opowiedział o dwóch księżach, którzy umówili się, że jeżeli jeden z nich umrze, to ten drugi, najprędzej jak będzie mógł, odprawi Mszę św. za zmarłego. Jeden z nich umarł. Drugi dowiedział się o tym. Następnego dnia rano idąc do kościoła, po drodze spotkał zmarłego, który powiedział: To ja już tak dawno, tak strasznie cierpię, a ty jeszcze nie odprawiłeś za mnie Mszy św.?

Ostrzegał również przed działaniem złego ducha. Mówił, że zły duch nie zna naszych myśli, planów i jeśli o nich nie mówimy, nie może przeszkodzić w ich realizacji. Jest inteligentny i może się domyślać, ale nie wie. Kiedy jednak mówimy – zawsze stara się przeszkodzić. I ksiądz Aleksander dał taką radę – lepiej nie mówić o swoich planach.

Innym razem powiedział, że gdy człowiek nie wie jak postąpić – nie ponosi winy, ale jeśli mógł się dowiedzieć, a tego nie uczynił, będzie odpowiadał za zaniedbanie. I dodał, że chodzi to o matki, które nie przychodziły na przygotowane dla nich nauki i skutkiem braku wiedzy popełniały błędy wychowawcze.

W dniu 4 września 1980 roku mój brat z żoną obchodzili 25-lecie małżeństwa. Ksiądz Aleksander uczestniczył także w tej uroczystości. To było kilka dni po podpisaniu porozumień sierpniowych. Przy stole toczyły się ożywione rozmowy w związku z tymi wydarzeniami. Ksiądz nie brał udziału w rozmowie. Po posiłku, gdy goście trochę się porozchodzili, stanął w drzwiach balkonu, na którym znajdowało się kilka osób i powiedział: Moim zdaniem dojdzie do przelewu krwi, bo księża za dobrze żyją. Zdanie wypowiedziane przez ks. Aleksandra było wstrząsające. Spełniło się jak i wiele innych proroczych słów wypowiadanych przez tego kapłana w różnych okolicznościach, miejscu i czasie.

Głęboko w sercu zachowałam słowa powiedziane kiedyś do mnie: Ty zawsze spowiadaj się u pokornego księdza, bo pokorny ksiądz jest jak kran w piwnicy, gdzie zawsze dochodzi woda (łaska Boża). Ksiądz pyszny jest jak kran na wyższym piętrze, gdzie czasem woda nie dochodzi.

Po zakończeniu niewielu moich wspomnień o ks. Aleksandrze Woźnym – kandydacie na Ołtarze, podczas pisania uświadomiłam sobie, że przypominając postać wielkiego kapłana i jego życie bez reszty oddane Bogu i ludziom – odprawiłam w pewnym sensie rekolekcje. Stąd też tym wspomnieniom nadałam taki tytuł.

Ksiądz Aleksander był człowiekiem, dla którego naprawdę Bóg był najważniejszy.

(publikacja za zgodą Wydawnictwa Kontekst: Aleksandra Wachowiak, Odprawiłam rekolekcje…, s. 89-95 [w]: Z wszystkich zrobić świętych. W stulecie urodzin ks. Aleksandra Woźnego 1910-1983. Wydawnictwo Kontekst. Poznań 2010)