Anna Kwaśna

Katechetka o swoim Proboszczu

O Księdzu Aleksandrze Woźnym jako świętym spowiedniku usłyszałam w 1953 roku. Pracowałam wówczas na Dolnym Śląsku jako katechetka i nie miałam okazji poznać bliżej księdza Woźnego i doświadczyć Jego świętości. Po raz pierwszy osobiście spotkałam księdza Aleksandra Woźnego podczas rekolekcji w Gietrzwałdzie, gdzie wygłaszał nauki rekolekcyjne dla katechetów, w których uczestniczyłam. Bardzo głęboko przeżywałam słowa, które Pan Bóg kierował do nas przez Niego. Pan Jezus jeszcze bardziej mnie oświecał i utwierdzał w powołaniu.

Pracę katechetyczną rozumiał jako posługę apostolską, w której trzeba całkowicie oddać się Panu Bogu, rezygnując również z małżeństwa, czego nie utożsamiał ze wstąpieniem do zakonu. Katechetka ma być człowiekiem żyjącym w świecie – ma być duchową matką, całkowicie oddana Bogu, na Jego służbę. Podkreślał mocno duchowe macierzyństwo katechetki. Ksiądz Aleksander Woźny rozumiał bardzo dobrze katechetów i ich problemy. Uważał, że katechizowanie nie jest zawodem (by zarobić pieniądze), ale pracą apostolską, stąd kładł wielki nacisk na wewnętrzną formację katechetów. W czasie rekolekcji, przy pomocy Ducha Świętego, rzeźbił nasze dusze, by je ukształtować na wzór Matki Bożej – Matki Słowa.

W maju 1969 roku niespodziewanie otrzymałam wiadomość o przeniesieniu mnie do parafii św. Jana Kantego w Poznaniu. Pracę katechetki podjęłam od września, u księdza proboszcza Aleksandra Woźnego. Praca układała się bardzo dobrze. Ksiądz Prałat organizował co miesiąc spotkania katechetów, podczas których umacniał nas słowem Bożym i modlitwą. Wspierał każdą naszą inicjatywę, którą w chwili ciszy przemodlił i przyjmował, gdy zrozumiał, że Pan Bóg tego chce. Prosił też, aby na spotkaniach być szczerym i otwartym, aby Duch Święty mógł działać. Cieszył się naszymi propozycjami. Nie krępował nas niczym i nie ograniczał działania w tym, co służyło sprawie Bożej.

Ksiądz Aleksander Woźny był nie tylko duszpasterzem, ale i doskonałym wychowawcą. Wychodził z założenia, że skoro dziecko jest własnością Boga, to rodzice mają je wychowywać dla Boga. Bardzo zależało Księdzu Proboszczowi na współpracy z rodzicami i w związku z tym wprowadził w parafii tak zwaną „katechezę domową”. Jedna katecheza odbywała się w salce parafialnej, a drugą katechezę prowadzili rodzice w domu. Rodzice otrzymywali pomoce przygotowane przez katechetów (zawsze sprawdzone przez Księdza Proboszcza) i przekazywali prawdę Bożą tak, że cała rodzina nią żyła. Przez te katechezy rodziny utwierdzały się i ubogacały w wierze.

Troską duszpasterską były objęte dzieci przedszkolne. Wiele z tych dzieci przystąpiło do wczesnej Komunii św. Rodzice tych dzieci utworzyły Oazy Rodzin tzw. Kościół Domowy, a ich dzieci Oazy Dzieci Bożych. Oazy Rodzin prowadził Ksiądz Prałat.

Ksiądz Proboszcz zatroszczył się również o prawidłowe uczestnictwo we Mszy św. Uważał, że dzieci powinny uczestniczyć we Mszy św. razem z rodzicami i tak praktykował przez wiele lat. Potem posłuszny Ks. Arcybiskupowi Jerzemu Strobie wprowadził Msze św. dla dzieci. Szukał przy tym najlepszych form, aby dzieci brały czynny udział w liturgii.

Ksiądz Proboszcz zaproponował, aby dzieci odwiedzały chorych, samotnych i opuszczonych. Dzieci sprawiały radość przez inscenizacje, dzielenie się swoimi prezentami z okazji I Komunii św., imienin, dnia chorych czy jeszcze innych okazji.

Przy parafii dla dzieci ksiądz Aleksander Woźny zorganizował przedszkole pod nazwą „Przechowalnia”. Była ona wielką pomocą dla rodziców, którzy pracowali, albo chcieli coś załatwić i nie mieli gdzie pozostawić swojego dziecka.

Jeśli chodzi o życie księdza Aleksandra Woźnego – to zauważyłam, że prowadził je w wielkiej prostocie, pokorze i bardzo skromnie. Jak wiemy wszyscy – mieszkał w baraku prawie przez całe duszpasterzowanie. W kościele przebywał od godz. 5-tej i co 15 minut udzielał Komunii św. tym, którzy śpieszyli do pracy. Sprawował ofiarę Mszy św. i zasiadał w konfesjonale przez długie godziny. W ciągu dnia, kiedy wchodziłam z dziećmi na krótką adorację do kościoła, to często widziałam Księdza na modlitwie. Niekiedy szedł przez kościół i podchodził do nieznajomych osób ze słowami: Proszę przyjść, Pan Jezus czeka. Po prostu oświecony Duchem Świętym wiedział, że ta osoba potrzebuje lekarza duszy. Dzień kończył drogą krzyżową, czasem bardzo późno.

Ksiądz Aleksander Woźny był szafarzem Bożego Miłosierdzia w Sakramencie Pokuty i Duch Święty działał przez Niego. Dla każdego człowieka miał szeroko otwarte serce. Bardzo dużo korzystaliśmy z Jego nauk w III niedziele miesiąca, podczas których wypływał z nami na głębię własnego wnętrza i wydobywał to, co było ukryte i okryte tajemnicą.

Ksiądz Prałat był też moim spowiednikiem i przez Jego posługę Bóg ogarnął mnie Swoim niezgłębionym miłosierdziem i obdarzał niezliczonymi łaskami, za które nieustannie dziękuję i uwielbiam Pana.

Głęboko w sercu moim zapadło zdarzenie, którego nigdy nie zapomnę. Było to po dwóch lub trzech latach mojej pracy w parafii św. Jana Kantego. Na jednym z zebrań z rodzicami, które prowadził Ksiądz Prałat, rodzice zapytali: Czy pani Ania będzie dalej uczyła nasze dzieci?, a na to Ksiądz Prałat odpowiedział: Ona tak długo będzie tu uczyła, jak długo ja tu będę, a potem odejdzie. Wtenczas pomyślałam: ja tu będę do końca życia, bo przecież staram się o mieszkanie na Grunwaldzie (mieszkałam tylko na pokoju). W grudniu 1982 roku otrzymałam mieszkanie, ale na Piątkowie, stamtąd do końca roku szkolnego dojeżdżałam do parafii. I nagle w sierpniu 1983 roku Pan Bóg zabrał do Siebie księdza Aleksandra Woźnego, a ja do swojego mieszkania wprowadziłam bardzo wiekowych, schorowanych rodziców, którzy potrzebowali opieki. Od września 1983 roku podjęłam pracę katechetki w nowopowstającej parafii p.w. Miłosierdzia Bożego na Os. Jana III Sobieskiego. Proroctwo księdza Aleksandra Woźnego spełniło się.

(publikacja za zgodą Wydawnictwa Kontekst: Anna Kwaśna, Katechetka o swoim Proboszczu, ss. 97-101 [w]: Z wszystkich zrobić świętych. W stulecie urodzin ks. Aleksandra Woźnego 1910-1983. Wydawnictwo Kontekst. Poznań 2010)