Kalendarium

25 czerwca 1910
W Uzarzewie pod Poznaniem przychodzi na świat Aleksander, dziewiąte dziecko w nauczycielskiej rodzinie Edmunda i Anny z Rogoziów. Jest dzieckiem wesołym i bystrym.
Chrzest i I Komunię św. przyjmuje w parafii pw. św. Michała Archanioła w Uzarzewie, której proboszczem jest wówczas ks. dziekan Stefan Beisert.

1922
Dwunastoletniemu Aleksandrowi umiera matka. Zastępuje mu ją starsza siostra Zofia, u której mieszka, gdy po ukończeniu szkoły powszechnej w Uzarzewie Aleksander uczęszcza do Państwowego Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Na życie wewnętrzne Aleksandra duży wpływ ma przynależność do Sodalicji Mariańskiej i oddanie się Matce Bożej, a także obecność wielu dobrych nauczycieli.

25 maja 1928
Pomyślnie kończy gimnazjum i otrzymuje świadectwo dojrzałości, a następnie mówi ojcu o chęci wstąpienia do seminarium duchownego, co jest radosnym zaskoczeniem dla jego rodziny.

15 października 1928
Aleksander rozpoczyna studia filozoficzne w Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Na życie młodego kleryka a później diakona mają wpływ dobrzy profesorowie i wychowawcy, jak chociażby ks. Michał Kozal (późniejszy biskup pomocniczy we Włocławku, zamęczony w Dachau, beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II), ks. prałat Aleksander Żychliński (spowiednik ks. A. Woźnego i kandydat na ołtarze) i ks. prałat Kazimierz Rolewski (również kandydat na ołtarze).

10 czerwca 1933
Otrzymuje w katedrze poznańskiej święcenia kapłańskie z rąk Prymasa Polski Kardynała Augusta Hlonda.

13 czerwca 1933
Msza Św. prymicyjna w kościele pw. św. Michała Archanioła w Poznaniu.

1 lipca 1933 – 31 sierpnia 1935
Pierwsza placówka wikariuszowska – parafia pw. św. Stanisława Kostki w Poznaniu. Młody kapłan odznacza się czystością obyczajów, bezinteresownością, sumiennością i obowiązkowością. Jest gorliwy w pracy duszpasterskiej, zwłaszcza w konfesjonale i na ambonie. Swoim kapłańskim życiem i formacją wewnętrzną może służyć za wzór innym kapłanom.

1 września 1935 – 30 czerwca 1938
Wikariusz w parafii katedralnej w Poznaniu.

1 lipca 1938
Rozpoczyna posługę jako wikariusz w parafii w Borku Wielkopolskim.

1940
Dnia 12 marca 1940 roku otrzymuje od niemieckiej żandarmerii nakaz stawienia się w Gostyniu. Zostaje aresztowany wraz z pięćdziesięcioma dwoma innymi księżmi i wywieziony do klasztoru werbistów w Bruczkowie, w którym przebywa do 15 sierpnia 1940 roku. Po jednodniowym pobycie w Forcie VII w Poznaniu, dnia 16 sierpnia zostaje przewieziony wraz z innymi kapłanami do Weimaru, a następnie do Buchenwaldu. 6 grudnia 1940 roku umieszczony zostaje wraz ze wszystkimi kapłanami w obozie w Dachau i otrzymuje numer 21889.

29 kwietnia 1945
Rano wojska amerykańskie zdobywają obóz w Dachau co uniemożliwia dokonania zbrodni na więźniach, którzy mieli tego dnia wieczorem zostać rozstrzelani. Księża więzieni w Dachau uważają to za cud, który przypisują wstawiennictwu świętego Józefa, któremu ofiarowali się w intencji uwolnienia z obozu.

2 sierpnia 1945
Powrót do Polski. Jest pierwszym kapłanem diecezji poznańskiej, który wraca po wojnie do kraju.

20 sierpnia 1945
Ks. Biskup Walenty Dymek powierza ks. Aleksandrowi tworzenie od nowa, erygowanej przed wojną, parafii pw. św. Jana Kantego w Poznaniu. Przedwojenna kaplica została całkowicie zniszczona. Rozpoczynają się starania o przyznanie parafii poniemieckiego budynku restauracyjnego. Tymczasowo liturgia sprawowana jest w kaplicy na terenie ewangelickiego cmentarza pw. św. Pawła przy ulicy Grunwaldzkiej 48.

5 stycznia 1946
Cała parafia, wraz z ks. A. Woźnym, składa przed ołtarzem publiczne przyrzeczenie umieszczenia obrazu Miłosierdzia Bożego, jako dziękczynne votum za uzyskanie budynku poniemieckiej restauracji.

24 lutego 1946
Po odnowieniu i przystosowaniu drewnianego budynku do celów liturgicznych, ks. dziekan Henryk Lewandowski dokonuje poświęcenia nowego kościoła.

28 kwietnia 1946
Umieszczenie w głównym ołtarzu obrazu Miłosierdzia Bożego, namalowanego przez prof. Wacława Taranczewskiego i ofiarowanie całej parafii Miłosierdziu Bożemu.

1946
Dzięki staraniom ks. A. Woźnego w bocznym ołtarzu umieszczony zostaje obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, co wiąże się z ożywieniem kultu maryjnego poprzez uroczyste oddanie parafii Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny i pobożnością maryjną, która jest szczególnie bliska ks. A. Woźnemu.

1950
W styczniu w kościele zostaje umieszczony obraz św. Józefa, którego wstawiennictwu ks. Woźny zawdzięcza ocalenie z obozu. Rok okazuje się trudny. Biskupi wystosowują list pasterski o likwidacji organizacji katolickiej, na którego odczytanie nie zgadza się władza. Ks. A. Woźny opowiada treść listu z ambony, za co zostaje aresztowany i na dziewięć miesięcy trafia do więzienia przy ul. Młyńskiej.

24 lutego 1952
Introdukcja ks. A. Woźnego na beneficjum przy kościele św. Jana Kantego w Poznaniu.

1956
W parafii zostaje wprowadzone rzadko spotykane nabożeństwo z nieustająca nowenną do Ducha Przenajświętszego.

10 czerwca 1958
Srebrny jubileusz kapłaństwa ks. Proboszcza Aleksandra.

1965
Ks. A. Woźny zostaje mianowany Szambelanem Honorowym Jego Świątobliwości. Wśród motywów nadania tej godności na pierwszym miejscu jest prowadzenie duszpasterstwa poprzez konfesjonał.

1966 – 1971
Pełni funkcję dziekana poznańskiego dekanatu pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa.

1971 – 1983
Pełni funkcję pierwszego wicedziekana tego dekanatu.

wiosna 1971
Profesor Jan Węcławski przygotowuje plan nowego kościoła.

23 listopada 1975
Projekt kościoła i plebanii udostępniony jest parafianom.

1976
Ostateczne zatwierdzenie lokalizacji kościoła.

lipiec 1978
Rozpoczęcie budowy domu parafialnego, a następnie kościoła.

październik 1980
Zaproszenie ks. Prałata do Rzymu, w związku z Synodem Biskupów. Spotkanie z Ojcem Świętym Janem Pawłem II.

16 października 1980
Ks. Prałat koncelebruje Mszę św. z Janem Pawłem II w kaplicy św. Matyldy.

luty 1983
Drugie spotkanie z Ojcem Świętym w Rzymie.

10 czerwca 1983
Ks. Prałat wraz ze swoimi współbraćmi – jubilatami – koncelebruje Mszę Św. jubileuszową w katedrze poznańskiej.

12 czerwca 1983
Złoty jubileusz kapłaństwa. Mszę Św. dziękczynną ks. Prałat odprawia na płycie nowowznoszonego kościoła.

20 czerwca 1983
Ks. Prałat, jako jedyny przedstawiciel złotych jubilatów archidiecezji poznańskiej, koncelebruje razem z Janem Pawłem II Mszę Św. na Łęgach Dębińskich w Poznaniu.

20 sierpnia 1983
38 rocznica ustanowienia ks. Aleksandra Woźnego administratorem parafii pw. św. Jana Kantego. Ten dzień przeżywa w szpitalu przy ul. Lutyckiej w Poznaniu.

21 sierpnia 1983
W niedzielny poranek, we wspomnienie św. Piusa X, odchodzi do Domu Ojca wierny Sługa Kościoła i świadek Chrystusa, bez reszty oddany Panu Bogu i bliźnim.

24 sierpnia 1983
Pogrzeb Ks. Aleksandra Woźnego na cmentarzu górczyńskim w Poznaniu. Jego trumnę otaczają rzesze ludzi: parafian, kapłanów, przyjaciół i penitentów z całej Polski. Odczytany zostaje „List do parafian św. Jana Kantego”, napisany przez księdza proboszcza w dniu 21 października 1976 r.